درمان وجودی یا هستیگرا درمانی یا رواندرمانی اگزیستانسیال ، نوعی روش فلسفی بر درمان است که بر این باور عمل میکند که کشمکش درونی در درون یک فرد ناشی از مواجه اشخاص با مفروضات مسلمی از هستی است.
این مفروضات، همانگونه که توسط اروین یالوم اشاره شده، عبارتاند از: غیرقابل اجتناب بودن مرگ، آزادی و مسئولیت همراه با آن، انزوای وجودی و در نهایت بیمعنایی (در مفهوم اگزیستانسیالیسمی).
این چهار مفروض، که همچنین به عنوان دلواپسیهای غائی نیز به آنها اشاره شده، بدنهٔ «درمان وجودی» را تشکیل داده و چارچوبی را در فهم مشکل مراجع برای درمانگر و در راستای بسط یک رویه درمانی ایجاد میکنند. در مکتب بریتانیایی درمان وجودی، این چهار مسلمات به عنوان تنشها و تناقضات قابل پیشبینی از چهار بعد وجود انسان، در عرصههای فیزیکی، اجتماعی، شخصی و معنوی در نظر گرفته شدهاست.
درمان وجودی که با نامهای روانشناسی (رواندرمانی) اگزیستانسیال یا هستیگرایانه نیز شناخته میشود، رویکردی پویا یا پویهنگر است و بر دلواپسیهایی تمرکز میکند که در هستی انسان ریشه دارند. روانپویهشناسی هر فرد شامل نیروها، انگیزهها و ترسهای ناخودآگاه و خودآگاهی است که در درونش به کنش مشغولاند. ر
واندرمانیهای پویهنگر، درمانهایی بر اساس مدلی پویای از کارکرد روانی هستند. اکتشاف عمیق از چشمانداز درمانگر اگزیستانسیال، روبیدن و کنار زدن دلواپسیهای روزمره و تفکر عمیق فرد دربارهٔ موقعیت است.
دیدگاه اگزیستانسیال بر تعارض اساسی متفاوتی تأکید دارد: نه تعارض با غرایز سرکوب شده و نه تعارض با بالغین مهم درونی شده، بلکه تعارضی حاصل رویارویی فرد با مسلمات هستی. منظور از مسلمات هستی دلواپسیهای غایی مُسَلَم است، ویژگیهای درونی قطعی و مسلمی که بخش گریز ناپذیری از هستی انسان در جهان آفرینش هستند. اگر عمیقاً به «موقعیت مان» هستی مان، مرزهایمان و امکاناتمان در جهان بیندیشیم، اگر به خاکی قدم بگذاریم که شالودهٔ تمامی زمینهاست و همه چیز بر پایهٔ آن بنا شده، قطعاً با مسلمات هستی روبرو میشویم.
اگر دوست دارید در مورد اگزیستانسیال اطلاعات کامل کسب کنید میتونید وارد سایت مدرسه روانشناسی واران شوید و کقاله اگزیستانسیال که کامل ترین مقاله در این جوزه است را مطالعه کنید.